Το χωριό μας, το ηρωικό Δραγαμέστο/Καραϊσκάκη,
σήμερα ένας επιβλητικός ερειπιώνας
κάτω από το φρύδι της τραχιάς και γυμνής Βελούτσας και πάνω από το νέο χωριό (το οποίο δημιουργήθηκε στην κοιλάδα του Δραγαμέστου κατά τη δεκαετία του 60), υπήρξε στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας διοικητικό κέντρο (έδρα του καζά Ξηρομέρου), ενώ στα χρόνια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας συγκέντρωσε πλήθος προσφύγων και αναδείχτηκε σε κέντρο πολιτικών ζυμώσεων και επαναστατικής δράσης. Το χωριό μπόρεσε να διατηρήσει τη σημασία του μέχρι το τέλος του Αγώνα (1832). Έκτοτε άρχισε να επισκιάζεται από την κωμόπολη του γειτονικού Αστακού (παλιό Σκάλωμα Δραγαμέστου), η οποία οικοδομήθηκε μετά το 1832 και συγκροτήθηκε με ταχείς ρυθμούς στη διάρκεια του 19ου αι.
κάτω από το φρύδι της τραχιάς και γυμνής Βελούτσας και πάνω από το νέο χωριό (το οποίο δημιουργήθηκε στην κοιλάδα του Δραγαμέστου κατά τη δεκαετία του 60), υπήρξε στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας διοικητικό κέντρο (έδρα του καζά Ξηρομέρου), ενώ στα χρόνια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας συγκέντρωσε πλήθος προσφύγων και αναδείχτηκε σε κέντρο πολιτικών ζυμώσεων και επαναστατικής δράσης. Το χωριό μπόρεσε να διατηρήσει τη σημασία του μέχρι το τέλος του Αγώνα (1832). Έκτοτε άρχισε να επισκιάζεται από την κωμόπολη του γειτονικού Αστακού (παλιό Σκάλωμα Δραγαμέστου), η οποία οικοδομήθηκε μετά το 1832 και συγκροτήθηκε με ταχείς ρυθμούς στη διάρκεια του 19ου αι.
Η ιστορία του χωριού μας, όπως και των
περισσότερων μικρών τόπων της χώρας μας, άρχισε να γίνεται αντικείμενο μελέτης
από τους τοπικούς λογίους και να αποκαλύπτεται στο ευρύ κοινό μόλις κατά τα
τελευταία 50 χρόνια. Μεταξύ των λογίων αυτών διακρίθηκαν ο δάσκαλος Γ. Παπατρέχας
και οι καθηγητές Α. Σπυρόπουλος και Μ.
Καραμεσίνης, οι οποίοι μελέτησαν τα τοπωνύμια, την ιστορία και τη λαογραφία της
περιοχής μας και έκαναν σχετικές δημοσιεύσεις. Πολύ αργότερα και δη το έτος
2010 ο υποφαινόμενος δημοσίευσε μια Ιστορία του Δραγαμέστου/Αστακού στη
διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Παρά τις μεμονωμένες και ηρωικές αυτές προσπάθειες,
αναμφίβολα μένουν ακόμη να γίνουν πολλά, για να μπορέσουν να αξιοποιηθούν οι
ιστορικές πηγές (λ. χ. το υλικό, το οποίο απόκειται στα Γενικά Αρχεία του
Κράτους, δημοσιεύματα του Τύπου κλπ.) και να σχηματισθεί μια πληρέστερη εικόνα
για την ιστορία του χωριού και της περιοχής του. Είναι βέβαιο ότι η γνώση της
ιστορίας είναι πολύ σημαντική για τη συγκρότηση της κοινωνικής συνείδηση των
ανθρώπων και τη διαμόρφωση των σχέσεων που αυτοί αναπτύσσουν με τους άλλους
ανθρώπους και το περιβάλλον. Για το λόγο αυτό θα αρχίσουμε από σήμερα να
δημοσιεύουμε στο ωραίο αυτό blog, το
οποίο διευθύνει ένας από τους πιο συμπαθείς και δραστήριους νέος του χωριού
μας, ο Χρήστος Ν. Στεργιάτος, μικρά άρθρα
και ντοκουμέντα για την ιστορία του
χωριού μας, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα βοηθήσουμε τη νέα γενιά να
αγαπήσει περισσότερο τη γενέτειρά της και να αναπτύξει πρωτοβουλίες για την
ανάπτυξή της. Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο στις χήρες, τα ορφανά, τους
νεκρούς και τους αιχμαλώτους που έδωσε το χωριό μας στην πατρίδα στα χρόνια της
εθνεγερσίας. Οι δύο τελευταίες κατηγορίες (νεκροί και αιχμάλωτοι αγνοούμενοι)
θεωρούμε ότι πρέπει κάποτε να αναγραφούν στο Μνημείο των Ηρώων και των Πεσόντων
(του χωριού και του Δήμου), για να τους
αποδίδεται κάθε χρόνο η αρμόζουσα
τιμή από την ευγνωμονούσα πατρίδα.
Γραφει:
Γιαννης Δημητρουκας
ANAMONH ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου